Wet natuurbescherming

Met de Wet natuurbescherming (Wnb) is per 1 januari 2017 het wettelijk stelsel voor natuurbescherming vervangen. Deze nieuwe wet is in de plaats gekomen van 3 wetten: de Natuurbeschermingswet 1998, de Boswet en de Flora- en faunawet. Naast de bescherming van natuur en biodiversiteit voorziet de Wet natuurbescherming in de decentralisatie van taken en bevoegdheden en de vereenvoudiging van regelgeving. De Europese regelgeving, met name de Vogel- en habitatrichtlijn, vormt het kader en het uitgangspunt van deze wet.

De Wet natuurbescherming kent enkele veranderingen in de wetgeving voor de bescherming van natuurgebieden, plant en diersoorten en houtopstanden.

Bevoegdheden

Met de inwerkingtreding van de Wet natuurbescherming worden taken en bevoegdheden voor de bescherming van natuurgebieden en planten- en diersoorten van het Rijk overgedragen aan de provincies. De provincies krijgen de regie over het natuurbeleid in de regio. Ook zorgen de provincies voor vergunningen en ontheffingen. De Rijksoverheid blijft verantwoordelijk voor het beleid van grote wateren, zoals het IJsselmeer.

Gebiedsbescherming

De bescherming van beschermde Natuurmonumenten komt te vervallen. Provincies kunnen bepalen deze gebieden te beschermen via het provinciale beleid.

Soortenbescherming

De Wet natuurbescherming is er om planten- en diersoorten die in Nederland in het wild voorkomen te beschermen. Ongeveer 500 van de 36.000 soorten die in Nederland voorkomen, vallen onder de bescherming van deze wet. De wet kent een aantal verboden, bijvoorbeeld het verwijderen van bepaalde planten en het verstoren of doden van sommige dieren. In bepaalde situaties en onder bepaalde omstandigheden mag dit wel, maar daarvoor is dan een ontheffing (mogelijk als onderdeel van een omgevingsvergunning) of vrijstelling nodig. In de Wnb zijn aanpassingen gedaan in de definities van verbodsbepalingen. In de lijst van beschermde soorten zijn wijzigingen doorgevoerd. Het aantal beschermingsniveaus is teruggebracht van 3 naar 2.